MANUEL RIVAS, Contos de Nadal, Vigo, Xerais, 2003. Ilustracións de Miguelanxo Prado.
Ábrese este mollo de contos cunha cita do inquietante poema “Natal”, de Miguel Torga. O fío condutor dos relatos xa está explícito no título e mais na cita do coimbrán. Remata o volume cunha breve indicación biobliográfica do autor e do ilustrador.
Os relatos lévannos a épocas, ambientes, temas e situacións moi diferentes, pero teñen como pano de fondo esa época na que a vida debería transcorrer en paz.
1. En “O namorado de María” atopámonos coa representación dun belén vivente nas bravas terras de Xallas. A organizadora, unha antiga actriz de teatro ascendida a duquesa, gustaba de montaxes profesionais que desen autenticidade á representación. Nesta ocasión, os “actores” vanse ver involucrados nunha acción da guerrilla: o papel de María resultoulle adxudicado a unha moza que acababa de ter un fillo; o pai, de quen a moza non revelou a identidade, posiblemente fose un guerrilleiro, e aproveitou a ocasión para visitar os seus seres máis queridos. Foron descubertos e o conto remata coa fuga exitosa dos maquis e mais dos seus socios involuntarios.
A historia nárranola un dos protagonistas, en primeira persoa.
2. “Okay” é o monólogo dun tolo –ou iso parece– que presta declaración ante un interlocutor que non intervén no relato. Con este retrouso –¿Okay?-- pretende asegurar as súas afirmacións. Deféndese achacándolle o naufraxio de pesqueiro no que traballaba a un golpe de mar e non a un incendio provocado por el.
3. “Madonna” é o nome familiar dunha vaca rubia. Para a adolescente que nos conta a historia, o número de matrícula do gando non lle di nada. Pero un nome propio converte o animaliño nun membro da familia. O trato que se lles dá ós animais marca un estilo de vida, de ver a vida.
Madonna tivo un fillo polo Nadal, mais o xato naceulle cego…
4. “O amor das sombras” é unha historia de amor frustrado e imposible de recuperar: “Un milfollas de bacallau por todas as cartas sen resposta, Lorena. Non o crerás, pero o meu corazón aravesou mil veces o océano na túa procura. Cando iso ocorría, non tiña papel a man” (p. 57).
Os protagonistas fóronse facendo vellos, mais o amarguexo da felicidade malograda acentúase nas datas sinaladas do Nadal.
Ábrese este mollo de contos cunha cita do inquietante poema “Natal”, de Miguel Torga. O fío condutor dos relatos xa está explícito no título e mais na cita do coimbrán. Remata o volume cunha breve indicación biobliográfica do autor e do ilustrador.
Os relatos lévannos a épocas, ambientes, temas e situacións moi diferentes, pero teñen como pano de fondo esa época na que a vida debería transcorrer en paz.
1. En “O namorado de María” atopámonos coa representación dun belén vivente nas bravas terras de Xallas. A organizadora, unha antiga actriz de teatro ascendida a duquesa, gustaba de montaxes profesionais que desen autenticidade á representación. Nesta ocasión, os “actores” vanse ver involucrados nunha acción da guerrilla: o papel de María resultoulle adxudicado a unha moza que acababa de ter un fillo; o pai, de quen a moza non revelou a identidade, posiblemente fose un guerrilleiro, e aproveitou a ocasión para visitar os seus seres máis queridos. Foron descubertos e o conto remata coa fuga exitosa dos maquis e mais dos seus socios involuntarios.
A historia nárranola un dos protagonistas, en primeira persoa.
2. “Okay” é o monólogo dun tolo –ou iso parece– que presta declaración ante un interlocutor que non intervén no relato. Con este retrouso –¿Okay?-- pretende asegurar as súas afirmacións. Deféndese achacándolle o naufraxio de pesqueiro no que traballaba a un golpe de mar e non a un incendio provocado por el.
3. “Madonna” é o nome familiar dunha vaca rubia. Para a adolescente que nos conta a historia, o número de matrícula do gando non lle di nada. Pero un nome propio converte o animaliño nun membro da familia. O trato que se lles dá ós animais marca un estilo de vida, de ver a vida.
Madonna tivo un fillo polo Nadal, mais o xato naceulle cego…
4. “O amor das sombras” é unha historia de amor frustrado e imposible de recuperar: “Un milfollas de bacallau por todas as cartas sen resposta, Lorena. Non o crerás, pero o meu corazón aravesou mil veces o océano na túa procura. Cando iso ocorría, non tiña papel a man” (p. 57).
Os protagonistas fóronse facendo vellos, mais o amarguexo da felicidade malograda acentúase nas datas sinaladas do Nadal.
Ningún comentario:
Publicar un comentario