21.11.09

Noticias de literatura-71

Ramón Nieto, premio Pérez Parallé de poesía 2009 por A estación única dunha illa.
Antonio García Teijeiro fala de poesía con Lupe Gómez:
"Penso que a poesía non se ensina. Ponse preto do lector, leslle, deixas que caia, dise en voz alta. Non se trata de convencer a ninguén, senón de incitalo a que se achegue ata os versos. Cunha actitude natural e positiva filtras a súa esencia e eles bébena por imitación, curiosidade e, co tempo, pola intensidade emocional que leva consigo" (Galicia Hoxe, 13-11-09).
Manuel Darriba fala de Branco (Galaxia):
Esta novela está protagonizada por "dos hombres que formaban parte de una brigada militar, que detienen e interrogan con brutalidad a una mujer; años más tarde se reencuentran. Uno de ellos persigue a otro, que tiene pareja. El narrador es el perseguidor" (El Progreso).
Xosé Fernández Ferreiro fala de lingua e literatura con Alberto Ramos no Xornal de Galicia (14-11-09):
Tentei facer unha literatura máis sinxela, como a que atopamos en A morte de Frank González. Eu sempre busquei facer algo máis accesible porque non podemos escribir sempre como Faulkner. A xente agora está máis preparada, pero antes non era así. Facíase unha literatura excesivamente complicada. Parecía que cada un quería facer o seu Ulises particular. Para chegar á xente había que facer unha literatura máis accesible. Lese pouco agora e sempre se leu pouco, pero a literatura de aventuras chega máis á xente. Ese foi sempre o meu camiño. Ao final podémonos preguntar: “quen leu o Ulises”? E a maioría da xente que fala do Ulises non tocou ese libro na vida.
Galicia Hoxe destaca o escritor Xosé Fernández Ferreiro como "rompedor de clixés".
Uxío Novoneyra homenaxeado en Culleredo:
Baixo o título A voz fundamental de Uxío Novoneyra na Galicia contemporánea, o seminario reunirá a distintos persoeiros da cultura galega para dar a coñecer a figura do poeta. Analizarase a traxectoria humana do autor, a influenza do Courel na súa obra, o seu papel na Asociación de Escritores en Lingua Galega, a súa visión política e a súa faceta artística (A Nosa Terra, 16-11-09).
Yolanda Castaño, premio Ollo Crítico de Poesía pola obra Profundidade de campo:
Eu quería facer unha alusión a unha problemática moi real neste tempo das persoas e mais das mulleres que é ou constante xuízo que se fai a seu aspecto, a imaxe da muller como campo de abono para todo tipo de prexuízos, estereotipos e tópicos (La Voz de Galicia, 21-11-09).


Fotografías: El Progreso (Manuel Darriba); Xornal de Galicia (Fernández Ferreiro).

13.11.09

As serpes cegas (Cava / Seguí)

Arrinca a historia coa chegada a Nova York dun personaxe misterioso (un enviado do inferno) que anda á procura de Ben Koch para facerlle cumprir un pauto. Os personaxes viven, ou iso parece, na cidade dos rañaceos en 1939. Está a piques de rematar a Guerra Civil en España.

A participación nesta guerra e noutros asuntos que indirectamente se relacionan con ela é o que move ós protagonistas, Ben Koch e Curtis Rusciano, a buscarse con asaño para axustar contas.
As diferenzas entre ambos os dous veñen de 1936. O idealista Ben deixa en Detroit un nome e unha vida da que non quere falar e procura en Nova York unha saída para a súa existencia. Tropeza con Curtis, que o introduce nunha célula comunista. As cousas complícanse e Ben acaba nas brigadas internacionais, no POUM e na batalla do Ebro. Nesa Cataluña en guerra que ensaia varias revolucións, volve tropezar co Curtis, agora comisario político con novo nome, que tentará matalo na serra de Pandols; antes xa eliminara a moza de Ben a dous compañeiros. En realidade Curtis Rusciano era un axente de Stalin, sen ideais nin escrúpulos a quen lle gorentaba facer traballos sucios.

O lume do inferno que acollerá os protagonistas emprégase como elemento xusticeiro: un incencio consumirá a moza e os amigos de Ben Koch e tamén a casa e a familia de Curtis.

Consumada a vinganza, remata a historia co cumprimento do pauto e cun brinde pola saudade.

As serpes cegas na prensa:

Felipe Hernández Cava / Bartolomé Seguí, As serpes cegas. Pontevedra, BD Banda, 2008.

10.11.09

Noticias de literatura-70

Xornadas sobre a figura e a obra de Xohana Torres. Ampla información no soportal de culturagalega.org: "Un mapa de Xohana Torres".
A ruta literaria Fiz Vergara Vilariño:
O Roteiro literario-artístico pola Lóuzara de Fiz Vergara Vilariño, organizado pola Asociación Cultural Ergueitos de Sarria e a Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG), conta dende o mércores con dúas novas intervencións, creadas para a ocasión polos artistas Caxigueiro e Jesús Otero-Yglesias (Galicia Hoxe, 30-10-09).
Baixo o título "Próxima parada: la poesía" recóllese a nova en El Progreso.
Uxío Novoneyra homenaxeado pola Revista das Letras (suplemento do Galicia Hoxe). Artigos de Herminio Barreiro ("Uxío e Brais Pinto"), lembranza do seu pasamento ("Eran as 10:52", "Cúmprense dez anos...")
Ernesto Guerra da Cal: cincuenta anos de Lúa de Alén Mar. Lémbranolo Joel Gómez nun artigo en La Voz de Galicia, 31-10-09.
A lingua das bolboretas (Manuel Rivas): tradución ó tetun. A nova recollida no Xornal de Galicia.
Xosé Fernández Ferreiro, homenaxeado polo PEN Clube.
Xohán Xesús González recuperado.
As serpes cegas, Premio Nacional de Cómic. Foi un ano triunfal para esta obra:
Hernández Cava, licenciado en Historia da Arte, escribiu neste libro a peripecia dun home que busca un tal Ben Koch, antigo combatente das Brigadas Internacionais, no Nova York da Gran Depresión, onde os grandes poderes se enfrontan na sombra.
Manuel Lourenzo fala con M. Vidal Villaverde sobre o teatro do país:
Para min o teatro é a representación da vida mesma e a súa máscara, unha síntese de realidade e subrealidade. Ou, noutras palabras, a exposición do ser humano na praza pública, á vista de toda a xente. O resto é filosofía (Galicia Hoxe).
Ramón Cabanillas homenaxeado no cincuentenario do seu pasamento:
Ramón Cabanillas, chamado “poeta da raza” polos seus compañeiros das Irmandades da Fala, unha das plumas que levou a lírica en galego ao século XX con obras como Na noite estrelecida ou Da terra asoballada (Xornal de Galicia).


Imaxes: Cultura galega (Xohana Torres), La Voz de Galicia (capa de Lúa de alén mar) e Vieiros (Ramón Cabanillas).

4.11.09

Alda Merini

Hoxe celebrouse un funeral de Estado por Alda Merini. Morreu o primeiro de novembro. Os lectores de Cartas de amor (Fran Alonso) demos cunha cita da poeta que lle serve de cabeceira ós relatos:

Escribe
unicamente unha
carta de amor
que teña a
semente
dun gran salaio
e logo esquécea
na memoria
para que eu
poida escoitala.

Na prensa destes días lóase a figura e a obra de Alda Merini, considerada unha das poetas máis grandes de Italia, capaz de profundar como poucos na ánima humana. O xornal La Reppublica defínea como a cantora da dor dos marxinados. Ela mesma padeceu unha das peores marxinacións: a da tolemia. Tampouco non tivo moito que lle agradecer a unha vida que a levou de ganchete pola enfermidade, a necesidade, o desafecto...
Morreu de cancro de óso no hospital San Paolo de Milán, ós 78 anos. Levou unha vida "entre a arte e unha lúcida tolemia".
Segundo o presidente Giorgio Napolitano "apagouse unha voz límpida e inspirada". Mais a súa obra non se apagará e os lectores teremos de lla agradecer. Descanse en paz, Alda Merini.

Imaxe: reprodución da páxina web de Alda Merini en Il Corriere della Sera.