Noticias de literatura-79

Alberte Momán gaña o Aurelio Aguirre con Sermos un:

un berro contra a renuncia de moitos galegos á súa propia identidade e de certos partidos políticos "de esquerda e de dereita" á ideoloxía, nunha democracia ao ver do poeta só formal que atropela dereitos básicos dos cidadáns e pretende manter a periferia subordinada aos ditados do Estado (Galicia Hoxe, 24-4-10).

Luís García Mañá presenta O berro de Ipiranga:

ofrece una nueva entrega de su serie dedicada a la narrativa policial protagonizada por el detective decimonónico Nemesio Castro en el Brasil marcado por la esclavitud (La Voz de Galicia, 24-4-10).

No Xornal de Galicia (24-4-10) achégasenos unha primeira análise desta novela de García Mañá:
Con este argumento, García Mañá completa unha triloxía ao redor de Nemesio Castro. A saga –que iniciou con O lume de de Santo Antón e que continuou con Menino morreu– pon así punto e final con este volume, que o comisario xefe da Policía en Galicia presentou onte na Fundación Pedro Barrié de la Maza da Coruña. O grito do Ipiranga convértese deste modo na novela máis lograda da serie centrada nas andainas deste “predetective” decimonónico, considerada unha das pezas máis orixinais da nosa narrativa policial.

Manuel Rivas e María do Cebreiro en inglés.
Marcos Calveiro presenta Settecento:

novela histórica na que un Vivaldi en plena decadencia busca unha nova faísca que esperte os éxitos colleitados no pasado. Pese ao papel de fío condutor que Calveiro lle outorga ao compositor, a obra é unha peza coral na que Venecia, Compostela ou Viena son tamén personaxes centrais do argumento (Xornal de Galicia, 3-5-10).

Carlos Negro publica Makinaria, poemario dedicado á mocidade.

Imaxes: Galicia Hoxe, La Voz de Galicia.

Chamádeme Simbad. Léxico-3

Para os lectores de Chamádeme Simbad (de Francisco Castro). Velaquí deixo a ligazón a este pequeno test de léxico. O exercicio consiste en relacionar cun trazo da esquerda á dereita as palabras que aparecen nas columnas segundo o seu significado. Poden darse algúns casos sen relación e outros con máis dunha.
Ánimo. Leva pouco tempo.
Para acceder ó test, premede no título do post ou aquí en:

Chamádede Simbad. Léxico-3.

Agasallo de Arquivos do trasno, blog amigo

Hai unhas semaniñas recibimos este precioso agasallo de Arquivos do trasno. Estámoslle moi agradecidos. Non podemos negar que nos fixo moita ilusión.
Pedimos desculpas pola tardanza en facer os deberes blogueiros e imos pórnos ó día nos requisitos que implica o agasallo:
1. Os blogs elixidos teñen que incrustar a imaxe do selo e un enlace ó blog que outorgou o premio.
2. Seleccionar e enlazar dez blogs máis que segundo o voso criterio valen a pena.
Sentindo moito que non poidan ser todos, velaquí van dez dos nosos favoritos:

Pedriñas
Ferradura en tránsito
Eira de Balixe
As gabarras
Medrar en galego
Caderno de lingua
Remexer na lingua
O noso trasno recomenda
Irmandade secreta dos devoradores de libros
Chousa da Alcandra

Prefiero Dios a Deus

Leo a entrevista que lle fan La Voz de Galicia (2-5-10) ó reverendo Plácido Vázquez Peña por mor das súas vodas de ouro sacerdotais.
Parabéns. Que a sorte lle sexa propicia e que Deus o teña da súa man, coma o resto da xente. É o meu desexo felicitalo novamente nas vindeiras vodas sacerdotais. Deus o queira.
Non coñezo persoalmente o reverendo Plácido Vázquez, pero quen lea a entrevista adiviñará un home sensato, deses que un levaría no seu carro á misa. Por iso me estraña este anaco da entrevista no que lle preguntan pola lingua:

-¿Más en castellano o en gallego?
-En castellano, pero también la pronuncio entera en gallego. Aunque hay una palabra que me hace daño. Prefiero Dios a Deus, pero uso las dos cuando digo la misa en gallego. Creo que es por una influencia del portugués.

Teño para min que don Plácido non dixo isto, pero é o que está escrito no xornal que se cita. Aínda así, non sería unha actitude diferente á que maioritariamente mantén a Igrexa en Galicia. Bastante sorte temos que non considere o uso do idioma do país un pecado. (Alguén haberá, pero non nos consta.) Lembremos que don Plácido foi discípulo de López Ortiz, un bispo da diocese de Tui-Vigo que consideraba o galego na liturxia como cousa pouco seria. Polo menos este noso veterano sacerdote di algunha misa en galego, aínda que sexa a contragusto. E quitado o nome de El-Señor, que é bilingüe nas misas en galego, supomos que o resto da cerimonia será monolingüe neste idioma. Supómolo. (Neste lerio do bilingüismo cordial eclesiástico teño visto cousas de escarramelar os ollos. A máis simpática e ridícula vivina nunha igrexa de Monforte: comezabas un rezo nun idioma e rematabas noutro. Todo adobado pola sacrosanta vontade do sancristán, que semellaba dirixir a cerimonia axudado polo cura.)
En fin... Quen estea limpo de prexuízos lingüísticos que zorregue o primeiro cantazo. Cómpre sinalar que as ovellas teñen os mesmos prexuízos, quizais acrecentados polo carácter supersticioso: o que se entende resulta menos esotérico. Pero no pastor esperamos máis sentidiño. ¿En que supera Dios a Deus? Teñen as mesmas sílabas, e a segunda forma resulta cuspidiña ó nome en latín, que segue a ser a lingua oficial da Igrexa. Tampouco vexo motivos para ter unha fe acendida en Dios e ser medio ateo cando se trata de Deus.
Que Deus -se pode- ampare o galego. Tocante á Igrexa (galega) non debería comportarse coma os políticos que nos gobernan. Ten moitos motivos para facer xustamente o contrario. Pero a Igrexa, coma os políticos que nos gobernan, non fai exame de conciencia.

Deixémonos de lerias. Parabéns de novo, don Plácido. E lembre que Deus non é malo... nin sequera en galego.