31.1.11

Noticias de literatura-94

Domingo Villar fala de Leo Caldas na taberna de Eligio:
A afección por contar historias chegoulle ao escritor vigués da man do seu pai, un adegueiro que gustaba de reunir aos seus fillos ao redor da mesa, coma se tratásese dunha cheminea, para narrar todo tipo de peripecias. «Creo que para escribir non é tan importante ter a boca aberta, senón os ollos e os oídos para impregnarse do que hai ao redor» (La Voz de Galicia, 17-1-2011).
Farruco Sesto Novás, Obra poética reunida (1967-1995):
Aos primeiros libros de Farruco Sesto, tirados do prelo autoxestionado na emigración e distribuídos clandestinamente na Galicia do franquismo, sumouse o único título que obtivera nos anos 80 (Leiliadoura) unha difusión normalizada, e ao que se engaden outros dous inéditos asinados nos 90, poemas dispersos e cancións popularizadas por Pilocha ou Luar na Lubre (Xornal de Galicia, 18-1-2011).
Artigo de Fernán Vello sobre a obra e a figura de Sesto Novás (Galicia Hoxe, 24-1-2011).
Entrevista con Farruco Sesto Novás en La Voz de Galicia (21-1-2011).
Artigo de Daniel Salgado en El País (21-1-2010) que sitúa a Sesto Novás no panorama literario galego.
Xoán Manuel Pintos: celebración do bicentenario do poeta pontevedrés.
Mariña Pérez Rei fala de lingua e literatura para Galicia Hoxe (24-1-2011):
A estas alturas da película teño claro que non hai vontade de restitución dos dereitos usurpados á lingua. Persoalmente o que máis me doe é a manipulación da linguaxe que se está a dar nos medios e as estratexias partidistas con respecto a este tema. Se houbese verdadeiro interese sociolingüístico en investigar o bilingüismo e as inmersións na lingua dun territorio, analizando as súas repercusións a medio e longo prazo, creo que hai suficientes exemplos prácticos noutros lugares do mundo que amosan os beneficios a escala social. Se houbese ese interese real na nosa política lingüística actual, que está claro que non, tamén teriamos xente ben preparada e formada neste país que podería asesorar tecnicamente nese senso. O director da Real Academia Española, Blecua, é un filólogo español que defende a inmersión en catalán, galego ou éuscaro con profesionalidade e sen necesidade de manipular a linguaxe dicindo que o castelán corre perigo. El di que o castelán é unha lingua fortísima, que quen precisa apoios agora son as linguas periféricas da península. Pero aquí non estamos traballando nesa dirección, uns colleron atallos raros e outros andan enredando polos camiños prendidos en non se sabe que silveiras. Aí non vexo un proxecto de futuro sólido porque era preciso que os partidos tivesen un acordo nese eido e non se ve por ningures.
Claudio Sánchez Albornoz: en galego Ante a Historia Compostelá (Trifolium).
Manuel Lourenzo publica Tres versións (Laiovento):
“Trátase de tres obras con temas moi concretos. No caso d’As troianas atopámonos coa guerra, en Drácula falamos de vampirismo e n’A illa do doutor Moreau temos a animalización do ser humano e a humanización dos animais” (Xornal de Galicia, 24-1-2011).
Jack Mircala, O baúl das sombras (El Patito Editorial):
O lector descubrirá a relación que o narrador es­tablece co turbador espec­tro que reside dentro dun sinistro baúl situado no so­to do castelo, tamén quen é o propietario dese baúl e o tesouro que nel se gar­daba; as razóns polas que a desafortunada Castizia foi emparedada en vida e aqueloutras polas que a súa alma en pena non volveu saír do seu agocho; tamén como o protagonista e a súa amada Mencia abando­naron o tétrico castelo des­pois dun hóspede ocupar o lugar desta dama no cadro do que formaba parte (Galicia Hoxe, 25-1-2011).
Euloxio Ruibal reedita Azos de esguello (Toxosoutos):
Azos de esguello (1989) viña relanzar a carreira de Euloxio R. Ruibal, logo de varios anos afastado de dramaturxia. A peza gañou o Premio Cunqueiro dese ano pero non coñeceu a súa representación no Centro Dramático Galego porque o responsable do ente non consideraba que respondía á súa "estética persoal". Detrás desa decisión estaba "a censura sen paliativos á sátira máis virulenta que até o momento fora escrita contra a novísima democracia galega e, máis en concreto, contra a súa clase política". Así o indica a profesora da Universidade da Coruña, Laura Tato (Galicia Hoxe, 27-1-2011).
Darío Xohán Cabana fai falar en galego Os trobadores de Occitania:
«Esta escolma -sinala o escritor e académico- comprende máis de 180 poemas pertencentes a uns oitenta trobadores, entre os que se atopan desde o duque Guillerme IX de Aquitania, na miña opinión o auténtico fundador da poesía moderna europea, ata o crepuscular Guiraut Riquiér, ademais de creadores como Uc de Sant Circ, Sordèl, Cerverí de Girona, Pèire Vidal, Raimbaut de Vaqueiràs, Arnaut Danièl, Marcabrú, Bernart de Ventadorn ou Raimbaut d?Aurenga». Autores, todos eles, dos séculos XII e XIII” (La Voz de Galicia, 27-1-2011)
Manuel Pereira Valcárcel publica Malas cartas (Biblos), unha historia vivida nos anos 50::
Fixen un seguimento da época a través dos xornais daquel tempo, de documentais e de libros, no que me fun fixando tanto nas noticias como na publicidade, no vestiario e no que marcaba os costumes da época (La Voz de Galicia, 28-1-2011).
Francisco Castro fala de literatura e lingüicidios para Galicia Hoxe (31-1-2011):
Francisco Castro (Vigo, 1966) é escritor, editor, xestor cultural e coordinador de Novos Proxectos da Editorial Galaxia. Desde o ano 2003 imparte Obradoiros Literarios para todos os chanzos de idade. Dentro da súa produción literaria podemos destacar, entre outros Play-Back (Premio Lueiro Rey de Novela Curta, 1997), os libros de relatos A canción do náufrago (2001), Xeografías (finalista do Premio de Narrativa Erótica Positivas, 2001) e a novela histórica Memorial do infortunio (2003), traducida no 2004 ao castelán, Xeración perdida (2004), premio Cartafol de Vieiros ao mellor libro do ano e os libros para mozos Un bosque cheo de faias (2004) e O ceo dos afogados ( 2007 ), distinguidos ambos os dous co premio Frei Martín Sarmiento que conceden escolares de toda Galicia. No ano 1999 foi Premio de Xornalismo Manuel Reimóndez Portela, no 2002 obtivo O Facho de poesía pola obra Matar a Walt Whitman moitas veces e en 2005 o Premio Rosa Reboredo de Narrativa da Asociación Cultural Galega de Cornellá, polo relato Venres Desesperado (look casual friday) e o Premio Modesto R. Figueiredo de narracións breves polo traballo Ningún fascista morreu inxustamente. Premio Blanco Amor de Novela (2006) pola novela Spam, coordenador dos Diálogos Literarios de Mariñán no 2006 e Premio de Novela Manuel García Barros 2007 pola obra As palabras da néboa.
Etiquetas: , , , , , , , , ,

21.1.11

Dezso Kosztolányi. O tradutor cleptómano (2)

Vén de: O tradutor cleptómano (1).

2. Neste conxunto de relatos atopamos unha voz narradora en primeira (predominante) e terceira persoas. Mais en ambos os dous casos o xogo proximidade/afastamento do narrado semella o mesmo; se cadra debido a esa especie de conivencia que se establece co lector que, sexa singular ou plural, sente coma se o relato se lle estivese contando en exclusiva:
-”Vostedes, que se dedican a escribir, saben que todo depende das palabras” (p. 10).
-”Isto, téñovolo que contar” (p. 19); “Tedes que recoñecer que xa desde o primeiro momento a miña actuación foi segura e certeira” (p. 21).
Ás veces, o narrador deixa o singular para meterse no grupo plural que inclúa o lector:
-”Pois iso me atrevo a dicir que (...). Para obtermos a verdadeira felicidade non precisamos moito: unha boa obsesión e un bo bote de motor” (p. 61).
En todos os casos, o lector percibe a través dos narradores o espírito crítico de Kosztolányi coa súa patria, pola que sente un orgulloso amor que non lle impide recoñecer a pobreza. Un exemplo especial, porque o personaxe do que fala vén sendo o alter ego do autor: “Kornél Esti regresaba dende París á súa casa despois do seu ano lectivo. Porén, nada máis subir ao seu compartimento de terceira, ‘o vagón húngaro’, bateulle no nariz o coñecido e familiar fedor da miseria da súa pobre patria, e sentiuse coma na casa” (p. 77).
3. A frecuencia e importancia que se lle dá ó tema da  lingua nos relatos que estamos a ler non debe resultar estraña, dado que Kosztolányi foi poeta, narrador e tradutor. Nesta escolma atopámolo en “Bandi Cseregdi en París”, en “O revisor búgaro” e, como tema central, en “Gallus, o tradutor”. Non é este o único relato de Kosztolányi que dá pé a pensar nos aspectos psicolóxicos da tradución, no estado de ánimo do tradutor cando elabora o seu traballo. O noso tradutor Gallus, cleptómano (estivera no cárcere por ladrón; velaí a importancia das palabras), segue a ser cleptómano tamén cando traduce. Para Marie Vrinat-Nikolov “esta situación, inventada por necesidades da ficción e para crear comicidade, ilustra mellor que calquera comentario ata que punto o tradutor-é-en-tradución o que é existencialmente”.
O resto dos personaxes que se moven nos relatos de Kosztolányi tampouco non escapan á súa ollada psicográfica; cómpre ter en conta que o autor estivo influenciado polas teorías freudianas, aínda que tamén fose crítico con elas.
4. En xeral, a crítica coincide en sinalar como trazos característicos de Dezso Kosztolányi a súa mestría como contador de historias, a súa actitude de testemuña impasible da sociedade do seu tempo, o seu carácter divertido e irónico, ás veces un punto cáustico e burlón pero sempre divertido. O mundo e os personaxes que nos presenta non son brancos ou negros, teñen múltiples facetas, son, á vez, tráxicos e cómicos.

5. Sitiografía


Dezso Kosztolányi, O tradutor cleptómano, Cangas, Rinoceronte, 2008. Tradución de Jairo Dorado Cadilla.

19.1.11

Dezso Kosztolányi. O tradutor cleptómano (1)

Baixo o título de O tradutor cleptómano, Rinoceronte preséntanos un conxunto de relatos do escritor búlgaro Dezso Kosztolányi.
1.1. O primeiro deles é o que dá título ó conxunto.Cóntanos a vida dun tradutor que, despois de cumprir dous anos de condena por ladrón, atopa traballo por mediación dun amigo nunha editorial. Pero reixéitano porque na súa versión faltan obxectos e xoias nos espazos e nos personaxes e cambia a calidade do material descrito na versión orixinal por outro de menor valor. O amigo do narrador, feito o balance do roubo e ante a imposibilidade de corrixilo, abandónao á súa sorte.
1.2. O narrador de “O revisor búlgaro” maniféstanos que non se debía viaxar a ningún país do que se descoñeza o idioma. Nunha viaxe en tren por Bulgaria, de noite, insomne no corredor, mantén unha conversa co revisor que o toma por concidadán. O narrador non coñece en búlgaro máis de media ducia de palabras, pero enceta unha longuísima conversa que remata ben como puido ter rematado mal. Nin por asomo sabe o que lle contou o revisor, pero sen dúbida era moi interesante.
1.3. “A prodixiosa visita de Krisztina Hrussz” nárranos o enterro da protagonista, cantante de cabaré, e o desconsolo no que se afunde o estudante de medicina Vidor Tass, mozo amante. O tempo non o sanda. Botábaa moito en falta e chamaba por ela... E un día Krisztina volveu. Parecía máis chea e bonita ca antes de morrer. Só volvera do outro mundo por media hora, pero non foron quen de aproveitala. Ós dez minutos xa se aburriran un do outro.
1.4. “A chave” cóntanos o desconsolo do neno Pista Takácss cando descobre unha faceta descoñecida de seu pai. O neno Pista ten que ir a facenda onda seu pai na procura dunha chave. O pai, un oficinista de baixa categoría, trátao con severidade. Pero chega o xefe a facerlle un encargo ó aqueloutrado pai. Mentres agardan, Pista e mais o xefe manteñen unha conversa sobre os estudos. Cando retorna o pai, a situación cambia e trata o fillo con agarimo. O criterio do xefe é máis importante có criterio do pai. Fóra do edificio, o neno chora desconsolado.
1.5. “O bote de motor” conta o degaro de Berci, un empregado de 26 anos con catro fillos (burro e tarouco, na opinión da muller). Devece por un bote de motor. A numerosa familia pasa necesidade, pero iso non lle dá quitado a idea da cabeza. Ascéndeno e logra comprar o bote de motor. A obsesión cumprida faino feliz aínda que ó seu redor se afunda o mundo.
1.6. “O meu tío Geza” é a lembranza dun tío inventor dunha inútil máquina cortadora de pan.
1.7. En “Omelette á Woburn” atopamos a un estudante que volve de París en tren. En Zúrich métese inadvertidamente nun restaurante de luxo. Cea unha minúscula tortilla coa angustia de que non lle vai chegar o diñeiro para pagala. Cando sae do local, chora amargamente o desprezo dos camareiros e a vergoña que pasou.
1.8. “Bandi Cseregdi en París, en 1910” conta a aventura parisina deste rapaz, enviado polo seu tío para que estudase. Dálle un vello manual de francés e unha presada de cartos. Os cartos gástaos todos na primeira noite de troula. O manual só lle serviu para agradecerlle o almorzo á camareira dun seu amigo en París.
Segue en: O tradutor cleptómano (2)

Dezso Kosztolányi, O tradutor cleptómano, Cangas, Rinoceronte, 2008. Tradución de Jairo Dorado Cadilla.
Etiquetas: , , , ,

17.1.11

Presentación de "Cabalos do demo e outros invertebrados", de Isidro Novo

Deixo aquí pegado o correo que amablemente envía a Editorial Trifolium dándonos noticia da presentación de Cabalos do demo e outros invertebrados, de Isidro Novo. Neste mesmo documento dánsenos breves datos biobibliográficos de interese.
Velaí quedan.

Editorial TRIFOLIUM
Rúa do Hórreo, 2
15171 Iñás-Oleiros (A Coruña)
Tel. +34 660 530 525 
editorialtrifolium@gmail.com 
www.editorialtrifolium.com 
editorialtrifolium.blogspot.com



En Iñás-Oleiros (A Coruña), xaneiro de 2011


Presentación en Lugo do libro

CABALOS DO DEMO E OUTROS INVERTEBRADOS
 de ISIDRO NOVO

O vindeiro xoves día 20 do mes que andamos, ás 20,00 horas, vai ser presentado na Libraría Sargadelos de Lugo (Praza de Sto. Domingo, 4) o libro Cabalos do demo e outros invertebrados, do que é autor  Isidro Novo, publicado pola Editorial Trifolium na súa colección Litterae.

No acto de presentación o autor estará acompañado polo escritor Antonio Reigosa e polo editor do libro, Xan Arias




“Como cando tes fillos espallados por diferentes localidades e un día queres reunilos”, foi a idea que levou a Isidro Novo a reunir nun volume os cinco relatos, de temática diversa, que compoñen este libro. No primeiro deles, Cabalos do demo, subxace a lembranza real das estadías infantís e adolescentes do autor na bisbarra viveirense á que pertence a súa familia. O relato foi ganador do IV Certame Manuel Murguía de Narracións Breves alá polo ano 1995. Os outro catro relatos compoñentes do libro foron escritos para diferentes conmemoracións, sendo o derradeiro publicado no seu día nun xornal galego.

O libro está ilustrado na cuberta pola pintora galega Ánxela Pérez Meilán.


O Autor

De ascendencia mariñá, Isidro Novo é un lugués que agás pequenos parénteses sempre residiu na súa cidade de nacemento.

O seu balbucir na escrita é no idioma castelán, pero cando toma conciencia da propia identidade, o galego convérsese na súa única lingua voluntaria. Teaza de brétema, publicado en 1994, sería o seu primeiro título individual. Seguiríalle o western Por unha presa de machacantes e a continuación Carne de can, un feixe de oito relatos, e o libro de poemas Dende unha nada núa.

No 99 sae a rúa Antollos de Eimarmena, de narrativa curta, e logo de catro anos sen publicar, aparecerán, consecutivamente, as novelas: Súa de si, Rosa lenta e Un escuro rumor tralo silencio. No ano 2007 ve a luz un libro de poemas da súa autoría titulado Esteiro de noites falecidas e en 2009 sairía publicada a súa tradución ao galego da novela de Benito Vicetto Los Hidalgos de Monforte.

En tempos fixo radio (“Gomorritas e novas criaturas”) na pirata Radio Clavi, ademais de publicar dúas guías orientativas para libar viño artesanal na súa cidade (“Guía do bebercio lugués” 92 e 95).

Últimamente e co apoio da Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG) impulsou a sección de recuperación do idioma “Palabras con memoria”, visible na web da devandita asociación.



Etiquetas: , ,

15.1.11

Noticias de literatura-93

Fernán Vello publica en italiano Dizionario del trasalimento (editore Sentieri Meridiani):
Dizionario del trasalimento naceu co obxectivo de converterse nunha obra que pretende ir ampliando nos próximos anos con entradas novas nunha especie de poemario interminable. "A miña empresa actual é lograr que a poesía aumente a realidade e que o poema provoque, como dicía Borges, unha reacción física", asegura Fernán Vello (Galicia Hoxe, 2-1-2011).
Bernardino Graña fala no Xornal de Galicia (3-1-2011) por mor da publicación da escolma que recolle medio século de poesía:
O percorrido poético que realiza Miro Villar iníciase en 1958, ano no que Graña publica co Brais Pinto a obra Poema do home que quixo vivir. A partir de alí, xurdiron unha serie de títulos nos que Bernardino Graña amosou a súa sensibilidade artística e o seu interese poético polo mar. “En Bernardino Graña hai moita presenza do mar. Realmente é o poeta da mar e ten un punto de vista atlántico, unha perspectiva mariñeira. El fala da xente do mar, do mariñeiro común, de todo ese mundo. O seu uso lingüístico está cheo de termos do mar”, resume o propio Villar, quen tamén di que na escolma “están presentes poemas do mar, pero tamén outros de carácter amoroso”.

Marga do Val fala con Lupe Gómez por mor da publicación do poemario A cidade sen roupa ao sol:

No novo libro de Marga do Val atopamos moita frescura, orixinalidade e forza. A autora pón as palabras a clareo para que recuperen a súa integridade, o seu compromiso, a súa orixe (Galicia Hoxe, 7-1-2011).
Os fíos, de Xurxo Sierra, recomendada polo Xornal de Galicia (8-1-2011):
Antón, Lidia e Chano: tres historias que camiñan pola fronteira do cotián e do absurdo, enfiadas por Xurxo Sierra con intelixencia e saber facer narrativo. Unha historia de vidas cruzadas na que o destino dos personaxes introduce un plus de intriga que engaiola e sorprende ao lector.
Xurxo Sierra Veloso acaba de publicar Os fíos. Entrevista no Galicia Hoxe (10-1-2011):
O galego, por moitos anos de autonomía e outras lerias que levemos, segue a ser, cada vez máis, un territorio tristemente reservado á militancia, ao compromiso lingüístico, sempre desinteresado e ruinoso. Quen o queira mesturar con liortas ideolóxicas vai moi enganado. E quen pense que se lle pode tirar beneficio á cuestión sociolingüística está moi preto de ser un parvo, por moito que queira adornar os seus argumentos con citas de John Stuart Mill.
Isidro Novo publica Cabalos do demo e outros invertebrados:
"Aquela xente tola ou revirada, marxinal ou anormal dentro da nosa sociedade, xente un pouco fóra de xogo, "outsider", é a que me parece máis interesante porque non resposta ao que ti esperas". Os personaxes extraordinarios protagonizan Cabalos do demo e outros invertebrados, o último libro de relatos do lugués Isidro Novo (Galicia hoxe, 12-1-2011).
Herta Müller, Randea do alento. Crítica de Xesús González Gómez:
Randea do alento propón unha cousa tan difícil como é un mergullamento no universo terríbel dos campos soviéticos, a través dun narrador, Leo Auberg (que pode ser Oskar Pastior, mais tamén pode ser calquera mozo romanés, de orixe alemá), de 17 anos. Leo, Leopold, abandona a Transilvania cunha vella maleta na que, ademais de algo de roupa e outros obxectos, introduce catro libros: un Fausto, un Zaratustra, unha escolma de Weinheber, e unha antoloxía: Oito séculos de poesía. ("Nós non estiveramos en guerra ningunha, mais para os rusos, por sermos alemáns, eramos culpábeis dos crimes de Hitler".) Mais estas pertenzas, das que o narrador entrega unha lista polo miúdo, non estáran moito tempo no seu poder. Dunha ou outra maneira, o mozo liberarase delas. No campo, 50 follas do Zaratrustra valen unha "medida de sal", e se entrega 60, unha "medida de azucre". Pouco e pouco, outros obxectos e outras cousas encherán a súa vida: sobre todo, o Anxo da Fame (A Nosa Terra, 12-1-2011).
Asun Estévez presenta Noites, amenceres... e algo máis:
Nesta obra amosa unha evolución cara a unha poesía máis social, máis preocupada polo que pasa ao seu arredor, aínda que tamén volve sobre a súa propia experiencia coa escrita. "Gústame o infinito, ter o horizonte amplo, deixar atrás os zapatos que me apertan. Porque sei que así, todo acabará sendo posible", asegura a poeta (Galicia Hoxe, 15-1-2010).
Publica Faro de Vigo un interesante artigo sobre novidades literarias 2011. Cítanos obras españolas, hispanoamericas e internacionais. Curiosamente -o no- en galego no te  tenemos novedades. 

8.1.11

Flavio Soriga. Sardinia blues

1. En S’Archittu (Sardeña) aboian tres mozos licenciados universitarios, sen traballo, que van ocupando as horas nas discotecas, bares e nalgún “traballo” delituoso que lles vai solucionando a vida e lles permite, asemade, exercer de “piratas” antisistema.
No momento en que Flavio Soriga nolos presenta están pasando o mal trago dun desengano amoroso. Esta desafortunada historia de amor será o pano de fondo das últimas accións dos tres homes.
Todos tres teñen unha experiencia vital difícil á que se enfrontaron con ansia de superación, malia non teren un futuro esperanzador. Pani, o narrador principal, canga resignadamente coa talasemia. Licheri, que segue a narración cando Pani morre por un asunto de saias, fora drogadicto. Corda considérase un escritor fracasado. Os tres, en definitiva, membros dunha xeración perdida, abafados por unha sociedade hostil, tan illados coma o propio espazo no que habitan.
Para o autor son tres “mozos namorados do mundo e da vida. Tres bandeirantes da esmorga e do tirar para diante como se poida, futuros directores de éxito e presentes malandros de pouco pelo, tres piratas do campidano, amantes de Andy Warhol e dos poetas rock, das noites en branco e das novelas americanas, das aventuras vividas e da necesidade de as soñar sempre de novo”.
2. O espazo en que se moven é simbólico, como ten sinalado Tomás Ruibal. Os tres personaxes coñecen mundo e veñen reencontrarse no lugar onde teñen as raíces. Aman a súa terra, critícana con dureza e deféndena dos tópicos que a acoran nunha imaxe falsa ou xa superada, nin sequera útil para turistas. Segundo  Marco Lauri, a novela de Flavio Soriga presenta unha Sardeña contraposta á das postais e á dos narradores que a describiron como unha colonia exótica para o mercado italiano; nesta novela damos cunha “Sardeña globalizada, posmoderna e tristemente discotequeira, na que discoteca é a ‘gaiola eléctrica dos monos’ e os pastores e mais os bandidos son  homosexuais en conflito cos fillos”. Un país, en definitiva, que non ten nada que ver coa imaxe tradicional que del se dá.
3. Os tres mozos viven á marxe da sociedade. Considéranse “piratas” e manifestan o seu desprezo polo sistema social con pequenos delitos que resultan aparatosos pero que non causan vítimas. Esta actividade delituosa tamén lles serve de entretemento mentres agardan polo seu primeiro traballo, que non saben cando chegará.
Marco Lauri, xa citado, apunta que o protagonismo non reside nos personaxes senón na “ansia de vivir”. E tamèn na “sardidade”.
Estes, e mais outros aspectos xerais, son analizados polo miúdo por Imaculada Otero Varela, que conclúe que estamos diante “dunha obra que nos ofrece un thriller, un retrato xeracional, unha reflexión social e, seguramente, histórica, unha novela “étnica”, unha novela sobre a globalización, un exercicio de esforzo estilístico, unha comedia, e, o que é mellor, un divertido e heteroxéneo alargamento dos nosos horizontes cara outras realidades que, á fin, non nos resultan alleas”.

4. Sitiografía


Flavio Soriga, Sardinia blues, Vigo, Galaxia, 2008.